Το μάθημα μελετά το φαινόμενο των επαναστάσεων από τη σκοπιά της πολιτικής ψυχολογίας, δηλαδή του κλάδου της κοινωνικής ψυχολογίας που εστιάζει στους ψυχολογικούς μηχανισμούς οι οποίοι συνδέονται με τις πολιτικές πρακτικές. Μετά από μια εισαγωγή στη γενική προβληματική και τις μεθόδους της πολιτικής και της κοινωνικής ψυχολογίας, ερευνά τους ψυχολογικούς μηχανισμούς οι οποίοι υποβαστάζουν τη σταθερότητα των πολιτικών καθεστώτων και που σε ορισμένες ιστορικές συνθήκες παράγουν φαινόμενα «στάσης» και βίαιης πολιτειακής μεταβολής. Οι μηχανισμοί αυτοί συγκροτούν την υποκειμενική πρόσληψη εκείνων των δομικών κοινωνικών δυσλειτουργιών που οδηγούν στην ανάπτυξη θνησιγενών συλλογικών προσδοκιών – η ματαίωση των οποίων εκβάλλει στη δυσαρέσκεια. Ο ψυχικός παράγοντας αναλύεται ακολούθως στην έλξη που ασκούν οι δυνατότητες της «αποχώρησης», της «διαμαρτυρίας» και της «αφοσίωσης», με την επανάσταση ως επιλογή «αποχώρησης» όταν η «αφοσίωση» υποχωρεί υπό το βάρος προϊούσας ανομίας. Η εγκαθίδρυση μιας νέας πολιτικής τάξης εξετάζεται υπό το πρίσμα της ψυχολογικής ανάγκης της «ρουτινοποίησης». Το μάθημα ξεκινά με τη μελέτη θεωρητικών προσεγγίσεων του φαινομένου της επανάστασης και συνεχίζει με την εφαρμογή των θεωρητικών κατηγοριών στην περίπτωση της Γαλλικής Επανάστασης για να αναδείξει την εκδίπλωσή της σύμφωνα με τα στάδια της ανόδου και της πτώσης του επαναστατικού ενθουσιασμού.